طایفه بزرگ نارویی

من نه از طایفه ی برگ، نه از طایفه ی باد که از طایفه ی فریادم

هر چه دارم در دست

نذر این کار کنم  

داد باید بستانم ز سکوت  

خسته از خامشی خانه برانداز سکوتم این بار 

من نه از طایفه ی ساده ی برگم که زبان بندم و حرفی نزنم  

که برقصم به بد آهنگ ترین نغمه ی باد   

که بسوزم ز شبیخون حریصانه ی باد     

که بمیرم به سکوت    

که شوم رنگ سقوط     

من نه از طایفه ی تیره ی بادم که بسوزانم برگ 

که ز دلمردگی ام ساده و بی غصه برویانم مرگ      

من ز فریاد ، ز دادم آری          

من همان ساقه ی سبز     

مانده در عمق چمنزار سکوتم آری

تن به تعظیم به باد    

تن به این رکعت اجبار ی پر استبداد   

من نمی خواهم داد   

خانه ی تیره ی باد 

می نشانم بر باد  

محکم و سخت به پا می خیزم    

که اگر بنشینم باد بر می خیزد    

چه شود خواست که خاست    

خواستن کار دل است     

خاستن کار من است    ...

شاعر: احمد حسینی  شعر : چه شود خواست که خاست...