طایفه بزرگ نارویی

در عهد قاجاریه، امیر شوکت الملک خزیمه علم که حاکم منطقه سیستان و قائنات محسوب می شده است، سردار عیدوخان ریگی در منطقه سرحد، زیر بار دولت وقت نمی رفته و به اصطلاح یاغی می شود. به دستور پادشاهان قاجار، خزیمه از سرداران زابل درخواست می کند تا با سپاهی از جنگجویان زابلی به منطقه عزیمت و او را قلع و قمع و از بین ببرند. سرداران وقت، از دو گروه بزرگ یعنی نارویی ها( سردار خدادخان نارویی) و پردلی ها و بقیه سرداران محلی با عده ای از عوامل خود و با تجهیزات کامل به سمت میرجاوه حرکت و در بین راه از حوالی زاهدان و میرجاوه نیز از مردم محلی تعدادی تفنگچی و نیروی های دیگر را به خدمت می گیرند، در نزدیکی های مقر عیدوخان، فرستاده ای را به دربار او می فرستند و پیام داده می شود که ما برای قلع و قمع تو آمده ایم. او دو روز وقت می خواهد و در این مدت وضعیت نیروها و تجهیزات این سپاه را بررسی می کند، ارزیابی ها نشان می دهد که نمی توان با آنها مقابله کرد، بنابر این اعلام می نماید که من تسلیم هستیم و از این پس در خدمت دولت می باشم. سرداران زابلی علیرغم اینکه دستور کشتن بدون شرط او را داشته اند، چون او خود را تسلیم می کند، کشتن او را مغایر با رسم جوانمردی می بینند و دستور برگشت سپاه به زابل داده می شود.
خزیمه علم، برای اینکه کار به سرانجام برسد، همزمان با حرکت سپاه زابل، با عده ای از بیرجند برای کمک و پشتیبانی سپاه زابل عازم میرجاوه می شود. در محلی به نام "چاه دیوان" در نزدیکی های حرمک، خزیمه علم سرداران زابلی را در حال برگشت می بیند، همانگونه سواره از آنان توضیح می خواهد که چه کرده اید؟ و شرح ماوقع برای ایشان تعریف می شود و او برآشفته می شود و می گوید من دستور کشتن بی چون و چرای او را داده ام شما او را رها کرده اید که تسلیم شده؟
بحث به درازا می کشد و آنان را در محل چاه دیوان به محاکمه می کشد( علت نامگذاری آن محل به نام چاه دیوان، این محاکمه ای است که در آنجا صورت گرفته است.) نهایتاً زانو های سردار پردلی را بر پشت شتر بسته و با خودش به بیرجند می برد و سردار خدادخان نارویی با عده ای دیگر به زابل بر می گردند.
افرادی که از منطقه زاهدان و میرجاوه با زابلی ها همکاری نموده اند، از ترس برخورد عیدوخان با آنها، به منطقه برنمی گردند و سرداران زابلی آنها را بین خود تقسیم و تعهد می کنند تا هر کدام تعدادی را در زمین های خود اسکان دهند.
ریگی های جلایی توسط سردار خدادخان نارویی که در منطقه خواجه احمد حاکم بودند در روستای جلایی اسکان می یابند.
تعدادی از هاشمزهی ها و توتازهی ها در حوالی قلعه کهنه( فیروز آباد) اسکان می یابند.
تعدادی از سرحدی ها، بندهی ها، ملک رئیسی ها، شه بخش ها، سالارزهی ها و ... در حوالی سکوهه و دولت آباد اسکان می یابند و از آن پس جمعیت آنها افزایش می یابد.